Rozdział 15. '...he was right.'

Odwróciłam się, myśląc, że zobaczę kim jest ten, kto mnie śledzi. Ale kogo ja oszukiwałam. Sądziłam... nie, nie, nie, WIEDZIAŁAM, że to był mój prześladowca. Nie wiedziałam skąd ma mój numer i to było strasznie irytujące. Był wszędzie tam, gdzie byłam ja, obserwując mój każdy krok. Błądziłam wzrokiem z rogu w róg, ale za cholerę go nie widziałam.

Od Nieznany do Jenny:

Nie widzisz mnie? hm, cóż, przynajmniej ja mogę popatrzeć na ciebie.

Skuliłam się, strach sprawił, że zaczęłam się trząść. Niepewnie zdjęłam słuchawki, po czym oddałam broń jakiemuś facetowi, który tu pracował.

-Chodźmy.- Powiedziałam, podchodząc do Dana i chwytając go za rękę, kierując go do wyjścia, ale zaledwie po 4 krokach zatrzymał mnie.

-Czemu? Nie chcesz jeszcze sobie postrzelać?- Zmarszczył brwi.

Nawet gdybym chciała, to ten psychol mnie obserwował, o czym Dan oczywiście nie wiedział, więc musiałam coś wymyślić.

-T-t-ty musisz iść d-d-do pracy! Nie chcę, byś był spóźniony przeze mnie.- Wzruszyłam ramionami, modląc się w duchu, by kupił tą słabą wymówkę.

-Oh?- Spojrzał na zegarek. -Masz rację. Lepiej się zbierajmy.

DZIĘKI CI BOŻE.

***

-Zjedź na pobocze.- Powiedziałam, na co Dan spojrzał na mnie.

-Czemu?

-Bo pracujesz tutaj?- Wskazałam na sklep przed nami.

-No i?- Uniósł brwi, czekając na wyjaśnienie.

-Zjedź na pobocze, albo ominiesz zakręt.- Dodałam, chowając kosmyk włosów za ucho.

Zatrzymał się i spojrzał na mnie tak, że jego wzrok wypalał dziurę w moich oczach.

-Możesz mi powiedzieć, dlaczego chciałaś bym się tu zatrzymał?- Dan zapytał, trochę zmieszany.

-O matko, no bo będziesz w końcu mógł iść do pracy!- Jęknęłam. Jego ciemnobrązowe oczy nadal wpatrywały się we mnie, co wyglądało straszne.

-Ale co z tobą? Muszę cię odwieźć do domu.

-Nie, nie musisz. Umiem chodzić.- Wtrąciłam.

-Ale--- -

-Żadnych ale. Dojście do domu nie zajmie mi długo, a odrobina świeżego powietrza mi nie zaszkodzi.- Uśmiechnęłam się, gładząc rękę jego policzek, po czym dałam mu buziaka.

-Niech będzie.- Mruknął, posyłając mi półuśmiech.

Wyszłam z samochodu, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Dan zrobił to samo, po czym podszedł do mnie, oplótł swe ręce wokół mej talii, przyciągając mnie tak blisko, jak to tylko możliwe.

-Więc, jak było?- Jego głos drgał. Denerwował się, ale dlaczego?

-Ale co?- Powiedziałam. Położyłam dłonie na jego klatce, po czym przejechałam nimi do ramion, aż dotarłam do szyi, bawiąc się końcami jego włosów.

-Nasz dzień... moja niespodzianka... wszystko.- Odpowiedział, patrząc w niebo. On był taki uroczy, kiedy się denerwował. Nie widzę go w takim stanie zbyt często.

Rękoma chwyciłam jego głowę i opuściłam ją tak, by patrzył na mnie. Pochylając się, dałam mu słodkiego buziaka. -Było idealnie.- Palcami poczochrałam jego włosy, na co słodko się uśmiechnął.

Chwycił moją głowę i kiedy miałam już coś powiedzieć, pocałował mnie. Czułam, jak uśmiecha się. To chyba najlepsze uczucie, jakie można przeżyć. IDEALNIE.

Odchyliłam się lekko, po czym delikatnie go od siebie odsunęłam, ale on złapał mnie za biodra i ponownie do siebie przyciągnął, topiąc mnie w kolejnym pocałunku. 

-JA- buziak -NIE- buziak -CHCĘ- buziak -IŚĆ- buziak -DO- buziak -TEJ- buziak -PRACY- buziak. Wymawiał pomiędzy kolejnymi, słodkimi całusami.

Odchyliłam się, a kiedy znów chciał mnie przyciągnąć, zrobiłam krok w tył. -Wystarczy, naprawdę musisz już iść.- Powiedziałam, poganiając go.

-Ale ja nie chc--- -

-Przestań! Musisz.- Przerwałam mu surowym głosem.

-Okej.- Spojrzał w dół, po czym ostatni raz musnął moje usta i wszedł do sklepu.

Schodziłam w dół ulicy, idąc w kierunku mojego domu. Ściągnęłam z nadgarstka jakąś gumową bransoletkę i związałam nią włosy w niedbałego kucyka. Nagle poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Dlaczego teraz? Dlaczego muszę teraz myśleć o tacie? Przymknęłam powieki, próbując powstrzymać łzy.

Kiedy tak szłam, patrzyłam w ziemię i byłam zupełnie gdzie indziej, ale ocknęłam się, kiedy na kogoś wpadłam, przez do przewróciłam się. 

-Oh, przepraszam.- Chłopak z papierosem w ustach przeprosił, wyciągają do mnie rękę. Chwyciłam ją, a on pomógł mi wstać.

-Przepraszam, to była moja wina.- Powiedziałam, nieśmiało patrząc na patrząc na papierosa. Miała na niego taką ochotę... Upsss, nie powiedziałam wam. Kiedyś paliłam, ale przestałam, kiedy poznałam Dana. W sumie to kazał mi to rzucić. Naprawdę nie chciałam do tego wracać, ale pragnienie było tak duże...

-Nic cię nie boli?- Zapytał zaniepokojony, na co potrząsnęłam głową.

-Nah, wszystko jest okej, ale... um... masz może jeszcze jakiegoś papierosa?- Niepewnie zapytałam, kręcąc się na piętach. To było tak żenujące. Nigdy wcześniej nie wiedziałam, jak niezręcznie jest prosić kogoś obcego o fajke.

-Oh, yeah oczywiście.- Powiedział, sięgając do kieszeni, po czym wyciągnął z niej paczkę i podał mi ją. Wyciągnęłam jednego papierosa i włożyłam go do ust.

-Tutaj.- Trzymał wyciągniętą zapalniczkę, odpalając mi papierosa. Podziękowałam mu i znów zaczęłam iść w stronę domu. Wypuściłam idealne kółko z dymu. Wow, nadal wiedziałam jak to robić. Brałam duże buchy, łapczywie wciągając szkodliwą substancję do płuc, po czym powoli ją wypuszczałam. A potem, nawet nie widząc dlaczego, zaczęłam płakać.

Nie mogłam już dłużej powstrzymywać łez. Strzelanie tak naprawdę odstresowało mnie tylko na 10 minut. Nie wiedziałam czemu przez ostatnie dni byłam tak emocjonalna. Byłam chodzącym bałaganem. Wzięłam kolejnego bucha, kiedy mój telefon zaczął wibrować. Kurde, to już mnie powoli wkurwiało. Rozmyślałam nad wyrzuceniem tego telefonu, by mieć w końcu święty spokój. Wdychając dym, jednocześnie przeszukiwałam swoją torebkę, aż w końcu znalazłam moją komórkę. Palcem odblokowałam ekran.

Od Nieznany do Jenny:

Palisz papierosa, płacząc. Co jest?

Od Jenny to Nieznany:

Na chuj się tym w ogóle przejmujesz?

I w ciągu ułamka sekundy mój smutek zamienił się w czystą złość. Czemu mój prześladowca był miły? Najpierw, dał mi spisać ten arkusz, a teraz martwi się o mnie!? Nic kurwa z tego nie rozumiem.

Od Nieznany do Jenny:

Powiedz mi.

Jeśli on myślał, że będzie mnie kontrolował, a ja mu powiem o tym wszystkim, no to był w zajebiście dużym błędzie. To mnie tak denerwowało. Więc, zrobiłam to, co zawsze robiłam, by się uspokoić. Wyżywałam się na moim telefonie.

-Anderson, jesteś głupi! Dlaczego po prostu nie możesz zignorować jego wiadomości? O Boże! Serio? Czy on naprawdę myśli, że powiem mu o śmierci taty? ZA ŻADNĄ CHOLERĘ. Więc, zwyczajnie NIE ODPISZĘ temu psycholowi. Niech sobie to zanotuje gdzieś!- Krzyczałam w telefon, czując się trochę lepiej. Przyłożyłam papierosa ponownie do ust i zaciągnęłam się mocno, myśląc, że dym jakoś pozwoli mi się zrelaksować i to rzeczywiście podziałało.

Przerażona, otworzyłam oczy, kiedy sobie coś uświadomiłam.

Chwila. Czekajcie. O mój święty Boże! Pierdolić. Moje. Życie.

Przerażona spojrzałam w telefon. 'Palisz papierosa płacząc. Co jest?' Przeczytałam to jeszcze raz. ON mnie widzi. A ja byłam sama. Wiedziałam, że nie mogę już uciec. Miałam wspaniały dzień, a teraz wszystko się spierdoliło.

Mój telefon ponownie zawibrował w mojej ręce, przez co prawie go upuściłam. Umarłabym, gdyby Andersonowi coś się stało. Przełknęłam głośno, po czym otworzyłam wiadomość.

Od Nieznany do Jenny:

Dziękuję, że mi powiedziałaś. Krzyczałaś wystarczająco głośno.

Głupia ja, głupia ja, głupia ja, GŁUPIA JA! Lekko uderzyłam się po głowie, przeklinając pod nosem. Wyrzuciłam peta, po czym wpatrywałam się w ekran. Nie miałam pojęcia, co odpisać. Moje ręce się trzęsły, kiedy próbowałam coś wymyślić. W ogóle powinna odpisywać? Może to był koniec tej rozmowy i jeśli odpiszę to będzie tak naprawdę zbędne?

Podskoczyłam, kiedy mój telefon znów zaczął wibrować i tym razem upadł na ziemię. Szybko go podniosłam i zaczęłam oglądać, szukając jakiś rys. Odetchnęłam z ulgą, kiedy nic nie znalazłam.

Od Nieznany do Jenny:

Przestań tak gapić się w ten telefon i po prostu idź do domu. Nie przyjdę do ciebie.

Nie wiem czemu, ale ufałam mu. Wiedziałam, ze jeśli powiedział, że nie przyjdzie-nie zrobi tego. Więc natychmiast zaczęłam maszerować w stronę domu.

 ***

-Ja i tata często się kłóciliśmy i naprawdę tego żałuję.- Spojrzałam na tłum ludzi, a oczy wypełniły mi się łzami. -Zawsze byłam dla niego 'synem, którego nigdy nie miał'. Zawsze chciałam być chłopakiem, bo uważałam że byli fajniejsi od dziewczyn. Tata nazywał mnie 'Jey'.- Poczułam dziwne ukłucie w sercu, po czym uśmiechnęłam się przez łzy. 

Rozglądałam się i zobaczyłam płaczącą mamę, pocieszającą moją siostrę, która też cicho łkała. Ten widok złamał mi serce. Nawet na policzkach Dana zobaczyłam spływające łzy.

-Pewnego dnia, kiedy razem wyszliśmy, ja jako uparta i bardzo pobudzona dziewczynka, zdecydowałam się wspiąć na drzewo. Ale to nie było zwykłe drzewo. Było najwyższe, jakie widziałam w moim krótkim, 8-letnim życiu. Powiedziałam sobie, że jeśli na nie nie wejdę, będę największym kutasem na świecie.- Zakryłam usta, kiedy słowo 'kutasem' je opuściło. 

Czy ja przeklinałam na pogrzebie mojego taty? A ponieważ życie mnie nienawidzi, tłum przede mną zaczął chichotać, przez to wszystko było jeszcze bardziej żenujące. Ale musiałam kontynuować moją przemowę, więc ponownie przemówiłam. 

-Ja... Ja przepraszam... umm... więc, gdzie skończyłam... oh yeah... tata mówił mi, że nie powinnam tego robić, bo to zbyt niebezpieczne i mogę spaść... ale zignorowałam go i pobiegłam do drzewa... resztę możecie sobie wyobrazić... skończyłam w szpitalu ze złamaną ręką.- Mama i Isabella uśmiechnęły się. Też się zaśmiałam, po czym zaczęłam patrzeć na tłum ludzi przede mną. 

Wtedy zauważyłam kolesia, ubranego na czarno, który patrzył w dół i unikał jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego ze wszystkimi. Nie widziałam jego twarzy, ale wydawał się być znajomy. Był ubrany cały na czarno, więc prawdopodobnie był kimś z rodziny. Kto oprócz rodziny i przyjaciół taty wiedziałby o tym, że tata umarł? 

Ale nie miałam czasu, by nad tym myśleć, musiałam kontynuować przemowę.- Więc, widzicie... miał rację... I parę tygodni temu... on- on-- Zaczęłam się jąkać, wiedząc, że najgorsza cześć nadchodzi. -Wyprowadziłam się od rodziców, a on próbował mnie zatrzymać. Powiedział że jest zbyt wcześnie i to nie jest bezpieczne... że powinnam poczekać... i.... i... i- Spojrzałam na Dana, kiedy łzy spłynęły po moich policzkach. -...miał rację.

______________________________________

BAM! mamy piętnastkę, jak Was się podobało? xx

jedna osoba zmieniła username na tt, więc jeśli nadal chcesz być informowana/ny, napisz w komentarzu. :)

autorka powiedziała, że Was bardzo kocha :') tak jak i ja. 

ily x