Rozdział 14. 'I knew you would be good at this.'

-Już wróciłam.- Krzyczałam, kiedy weszłam do domu. Dan natychmiast przybiegł do mnie, podekscytowany.

-Wreszcie!- Uśmiechnął się szeroko, po czym pomógł mi ściągnąć kurtkę i mnie do siebie przytulił.

-Szykuj się! Chcę opuścić dom tak szybko, jak to możliwe.- Pocałował mnie w czoło.

-Jak to możliwe, że się tak jarasz wyjściem na zakupy?- Zachichotałam.

-Oh, nie jaram się. Chcę cię tylko uszczęśliwić. Jak ci minął dzień?- Odwiesił moją kurtkę na wieszak.

-Był wyczerpujący.- Mruknęłam, wydymając usta.

-Oh, moje słodkie kochanie, chcesz coś zjeść przed wyjściem?- Zapytał, na co potrząsnęłam głową. -Więc, szykujmy się.- Rzucił w moją stronę chłopięcy uśmiech, sprawiając, że poczułam dziwne uczucie w brzuchu. On był tak kochany.

Stojąc przed moją szafą, szukałam czegoś na siebie. Założyłam moje martensy, a do nich białe skarpetki do kolan i luźny, różowy sweter. Moje włosy były lekko kręcone, więc ich nie wiązałam i nałożyłam trochę różu na policzki.

-Słodko.- Dan oblizał usta, kiedy zobaczył mnie na górze schodów, czekając na dole.

-Chodźmy już.- Zawstydzona spuściłam głowę, przeszłam obok niego i otworzyłam drzwi. Po sekundzie był obok mnie, złapał mnie za rękę i zaprowadził do swojego Range Rover'a, pomagając mi do niego wsiąść.


***


-O, zobacz!- Wykrzyczałam, wskazując palcem na piękną, czarną sukienkę -idealną na pogrzeb- wiszącą na manekinie na wystawie. -Tego szukam!- Ucieszona, ciągnęłam go za rękę do tego pięknego, malutkiego butiku.

Szłam prosto do sukienki, chwyciłam ją i weszłam do przymierzalni.

-Kochanie, zaczekaj.- Dan szedł za mną, ale zasunęłam zasłonkę od przymierzalni przed jego twarzą. Słyszałam, jak jęknął, a potem parsknął śmiechem. Ściągnęłam ciuchy i powoli nałożyłam na siebie aksamitny materiał. Pasował idealnie. Wiedziałam, że była to sukienka, którą kupię.

-Podoba ci się?- Powiedziałam, wychodząc z przymierzalni, stojąc przed Danem w sukience.

-Bardzo.- Spojrzał z góry na dół na moje ciało, po czym wskazał palcem, bym się obróciła. Zrobiłam to, o co mnie poprosił.

-Ta sukienka jest tak elegancka. Po prostu IDEALNA na pogrzeb. Jest dla mnie stworzona, nie uważasz? Czuję się tak szykownie w niej.- Ciągnęłam.

-Yeah.- Dan uśmiechnął się, kiwając twierdząco głową.

Weszłam ponownie do przymierzalni z szerokim uśmiechem na mojej twarzy. Ta sukienka była cudowna, ale pewnie cholernie droga. Chwila, ile ona kosztuje? Sprawdziłam cenę i moje emocje w sekundzie opadły. Smutna, zaczęłam powoli ściągać sukienkę. 2.190 dolców to chyba za dużo i wiedziałam, że Dan prędzej zjadłby szkło, niż zapłaciłby mi za tą sukienkę. Stojąc przed lustrem tylko w białym staniku i pasujących do niego majtach, założyłam na łydki moje skarpetki i uśmiechnęłam się do mojego odbicia. Wyglądałam jak striptizerka. 

Nagle ktoś odchylił zasłonkę i wszedł do przymierzalni, delikatnie za sobą ją zasuwając. Po chwili wpatrywania się w siebie, przemówiłam.

-Co do cholery ty tu robisz? Wynoś się.- Oznajmiłam, ale on nadal tam stał, oblizując usta.

-Ja pierdole Jenny, wyglądasz tak...- Zatrzymał się w połowie zdania, podziwiając widok. -... seksownie.- Odetchnął, podchodząc bliżej. Ujął w dłonie moje policzki i patrzył mi prosto w oczy, pełen pożądania.

-Chciałbym cię mieć tak ubraną w łóżku.- Szepnął uwodzicielsko, wywołując dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa. O kurwa. Pochylił się tak, że czułam jego oddech na moich ustach.

-Pocałuj mnie już.- Poprosiłam go, a on szybko wykonał moją prośbę. Całował mnie delikatnie, będąc strasznie czułym. Ruszając naszymi ustami w synchronizacji, rękoma oplotłam jego tors, natomiast jego dłonie nadal spoczywały na moich policzkach. Kiedy bardziej i bardziej pogłębialiśmy pocałunek, on wędrował dłońmi po moich ramionach. W końcu chwycił ramiączko od mojego stanika, powoli je zsuwając. Kiedy miał zamiar zrobić to samo z drugim, dźwięk mojego telefonu -informujący mnie o nowej wiadomości- przerwał nam. Kończąc pocałunek, Dan jęknął zirytowany, bo wiedział, że nasze małe show właśnie się zakończyło.

Pochylając się, przeszukałam torebkę, po czym wyciągnęłam z niej telefon i przejechałam po nim palcem, odblokowując go.

Od Nieznany do Jenny:
Nie.

Od Jenny do Nieznany.
Co nie? kim jesteś?

Od Nieznany do Jenny:
Naprawdę chcesz się pieprzyć w przymierzalni?

Nie wiedziałam kto to był, ale miał rację. To było by obrzydliwe i w ogóle nie odpowiednie jak na mój pierwszy raz.

O Boże. Niemożliwe. Ja pierdole. Czekajcie. Kurwa.

Dlaczego ten ktoś wiedział, że Dan był ze mną w tej przymierzalni i że robiliśmy to co robiliśmy? Ktoś mnie obserwował. Popchnęłam Dana na bok i wyjrzałam z przymierzalni, ale nikogo nie widziałam.

-Ummm Jenny?- Dan zaniepokojony spojrzał na mnie.

-Uhhh... Dan powinniśmy już iść, albo inaczej nie znajdę odpowiedniej sukienki na pogrzeb.- Podkreśliłam każde słowo, ponownie wsuwając ramiączka na swoje miejsce. 

Sięgnęłam po mój sweter, zakładając go na siebie tak szybko, jak tylko mogłam. Wsuwając martensy, ostatni raz spojrzałam w lustro, po czym chwyciłam sukienkę, odsłoniłam zasłonkę i wyszłam z przymierzalni.

-Jenny!- Dan krzyczał, po czym chwycił mój nadgarstek, zatrzymując mnie. -Co się do jasnej cholery dzieje?- Patrzył na mnie, jakbym była obłąkana.

-Nic... Po prostu chodźmy.- Olałam go, przełykając. Odwróciłam się na piętach, ponownie idąc w kierunku wyjścia, ale znów mnie zatrzymał.

-Nie chcesz kupić tej sukienki?- Uniósł brew.

-Chcę, ale jest za droga.- Wymamrotałam ze sztucznym uśmiechem, patrząc w dół, na buty.

-Nie, chwila, ile kosztuje?- Zapytał łagodnie, podnosząc mój podbródek.

-2.190 dolców.- Zacisnęłam powieki.

-W sumie...- Zaczął, na co otworzyłam jedno oko. Drapał się po brodzie, udając zamyślonego. -... czemu nie?- Wyrwał mi sukienkę z ręki, abym jej nie odkładała i udał się do kasy.

Szłam za nim jak zagubiony szczeniak. -Nie, jest za droga!- Chwyciłam za jego rękaw, próbując go zatrzymać.

-Cicho.- Powiedział. Zapłacił za sukienkę, po czym wyszliśmy z butiku, sprawiając, że oniemiałam.

-Proszę skarbie.- Trzymał przede mną torebkę, ale nie mogłam go od niej wziąć.

-Skarbie, powiedziałem, że chcę cię dziś uszczęśliwić.- Uśmiechnął się. -Z resztą, jak zawsze. Byłaś taka szczęśliwa, kiedy miałaś na sobie tą sukienkę. Jest dla ciebie stworzona, sama to powiedziałaś, więc po prostu ją weź. To prezent ode mnie dla ciebie.- Jedną rękę głaskał mój policzek, a w drugiej nadal trzymał torebkę. Niepewnie ją wzięłam. -Dobra dziewczynka.- Powiedziała, po czym poklepał mnie po głowie, jakbym naprawdę była jakąś smarkulą.

-Dziękuję.- Stanęłam na palcach i dałam mu buziaka w policzek.

-Tutaj.- Wskazał palcem na swe usta. Znów stając na palcach, dałam mu całusa.

-Co?- Zapytał mnie, kiedy tak staliśmy tak w milczeniu. 

-Czy ty nie zauważyłeś że... eh, nieważne.- Wyrwałam moją rękę z jego uścisku i zaczęłam iść przed siebie.

-Nie, powiedz mi.- Ścisnął mnie uspokajająco za rękę.

-Wiesz... chodzi o to, że... to znaczy... traktujesz mnie jak małą dziewczynkę, jakbyś był moim tatą, lub coś takiego... czasami... w sumie to zawsze... yeah.- Wymamrotałam. 

-Bo wiesz, ty jesteś moją małą dziewczynką. Czuję, że muszę cię bronić przed tym okrutnym światem. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby cokolwiek ci się stało.- Oznajmił, na co zmarszczyłam brwi.

Oh, w sumie, to już mi się coś stało, ale ty nic z tym nie zrobiłeś.

-Nadal nie jesteś szczęśliwa?- Zapytał, kiedy doszliśmy do jego Range Rover'a.

-Huh?- Spojrzałam na niego.

-Ale jest okej, bo nadal mam coś w planach, co na pewno sprawi, że się uśmiechniesz.- Dodał, uśmiech widniał na jego twarzy.

-A co to jest?- Przechyliłam głowę na bok, po czym otworzyłam drzwi od pasażera.

-Niespodzianka, niespodzianka.- Powiedział i wszedł do samochodu.

-No weź, powiedz mi. Co to jest?- Zapytałam, siedząc już obok niego.

-Nope.- Powiedział potulnie.

-Jesteś podły.- Wydęłam wargi, krzyżując ręce na piesiach.

Chwycił moją rękę, ale natychmiast ją wyrwałam, udając obrażoną.

-Nie dotykaj mnie.- Wysyczałam, powstrzymując chichot.

-Skarbie, nie mogę ci powiedzieć. Wtedy to nie będzie niespodzianka.- Spojrzał w tył, kiedy wyjeżdżał z parkingu.

-No to co, ale ja chcę wiedzieć. Misiuuuuuu powiedz mi.- Chciałam go udobruchać.

-Sprawiasz, że to jest tak cholernie trudne.- Przejechał ręką po włosach, ciągnąc za ich końcówki.

-Bardzo ładnie proszę.- Naciskałam, na co Dan westchnął.

-Jesteś tak upartą dziewczyną. Nie powiem ci, więc nie próbuj mnie podejść, bo ci to nie wyjdzie, ale zaufaj mi, to będzie tego warte.- Tłumaczył, więc po chwili sobie już odpuściłam.

-Dobra.- Powiedziałam, kiedy smutek pojawił się w moich oczach.

-Okej, dam ci podpowiedź. Będziesz mogła się tam odstresować.

Hm, to brzmi kusząco.

-Okej, poczekam. Lepiej, żeby było warto.

-Będzie.- Potwierdził pewnie.


***


-Niemożliwe!- Krzyknęłam podekscytowana.

-A jednak, skarbie.- Ukazał swój piękny, promieniejący uśmiech.

-To. Jest. Niesamowite.- Zaczęłam.

-Tak jak ja.- Lekko zachichotał, na co uderzyłam go w ramię.

-Chodźmy do środka.- Złapał mnie za rękę i prowadził do budynku. Przez całą drogę miałam na twarzy uśmiech. Nie mogłam się doczekać, do będzie dalej.

Kiedy w końcu dotarliśmy do strzelnicy, w zachwycie patrzyłam na trenujących ludzi. To było tak fascynujące. -To jest świetne.- Uśmiechnęłam się do Dana, przytulając go.

-Sekundka.- Zostawił mnie samą, podczas gdy oglądałam to, co działo się przede mną.

-Masz, załóż to.- Odwróciłam się i zobaczyłam, że trzyma w ręku parę słuchawek. -Daj pomogę ci.- Nałożył słuchawki na moje uszy.

-Czekaj, po co mi one?- Zapytałam, lekko je odchylając.

-Ponieważ będziesz strzelać.- Powiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na cały świecie. Podał mi broń, którą cały czas trzymał w dłoni, a której ja nie zauważyłam.

Zszokowana, otworzyłam szeroko oczy. -C-Co?- Jęknęłam, nie spuszczając wzroku z pistoletu.

-To jest idealny sposób, byś zapomniała o całym stresie. Nieważne co teraz cię dręczy, to pójdzie w zapomnienie. A poza tym, po tym jak straciłaś tatę, myślałem, że to może być dobrą odskocznią.- Wzruszył ramionami, posyłając mi półuśmiech.

-Daj mi broń.- Poprosiłam, nakładając słuchawki, po czym zwróciłam się w kierunku manekinów. Bezmyślnie wycelowałam broń i strzeliłam w jednego z nich. Moja szczęka opadła. Co? W jego głowie była wielka dziura. Odwróciłam się do Dana. -Widziałeś to!?- Krzyczałam tak, że prawie mogłam usłyszeć swój krzyk, pomimo słuchawek na moich uszach. Oczy Dana były szeroko otwarte i powoli skinął głową.

-Yeah.- Powiedział bezgłośnie.

Przekręciłam głowę, by ponownie spojrzeć na manekina i wycelowałam broń w jego głowę. Chciałam się upewnić, że to nie był jakiś fuks. Strzeliłam, a kula przeszła prosto przez jego czoło. Potem wycelowałam w jego klatkę piersiową i znów strzeliłam. Pocisk przeleciał idealnie przez serce. Chyba naprawdę byłam w tym dobra, a co najlepsze dawało mi to tyle radości.

Wycelowałam w brzuch manekina, a kiedy już miałam strzelać, poczułam wibracje w mojej kieszeni.

-No kurwa!- Wykrzyczałam.

Położyłam pistolet na małej półce przede mną i wyciągnęłam telefon z kieszeni. Miałam nową wiadomość.

Od Nieznany do Jenny:
Wiedziałem, że będziesz w tym dobra.

______________________________________

Jak Wam minął weekend bez WETO, tęskniliście? 

Co myślicie o rozdziale? PISZCIE, chcę wiedzieć :))

P.S. Pierwszy raz, ktoś napisał, że jest #teamDan, LMAO

P.S.2. Klaudka, kc.

jak chcecie być informowani piszcie tu w komentarzu, lub w zakładce informowani :)