Rozdział 25. 'So are you in?'

Z głową spuszczoną w dół Justin podszedł do swojej ławki na końcu klasy, wyjął wszystkie rzeczy i usiadł na krześle.

Spojrzał na mnie smutny. Czy on był taki przez to, że nie usiadłam obok niego, tylko obok Paige? Szczerze, to wątpię. To znaczy, on nawet mnie nie lubi. Prawda? Tylko dlatego, że mnie porwał i pocałował jakoś 3 razy, nie znaczy, że mnie od razu lubi.

Nawet myślę, że on wykorzystuje mnie dla swojej... przyjemności? Nie wiem nawet po całe to 'ucz się jak się bronić i zabijać innych' gówno było, ale zgaduję, że następną rzeczą będzie 'ucz się jak ssać mojego kutasa i sprzątać mój dom'. Z pewnością wkrótce stanę się jego małą zabaweczką, która będzie musiała zrobić cokolwiek mi nie rozkaże. 

-Cóż, sprawdźmy, czy wszyscy są.- Pan Keller -znany równiej jako Pan Dupek- oznajmił i zaczął czytać nazwiska z dziennika.

-Troy?

-Jestem.

-Christian?

-Jestem.

-Tiffany?

-Jestem.

-Paige?

-Tuuuutaj proszę pana! Jak zawsze.

-Dave?

-Tutaj jestem.

-Bieber?

Justin nic nie powiedział, po prostu podniósł rękę, co trochę zdenerwowało Pana Kellera. Odetchnął głęboko i znów zaczął wyczytywać imiona.

-Trina?

-Jestem.

-Pablo?

-Jestem.- Chłopak, który wyglądał jak typowy Latynos odezwał się. Nadal się zastanawiałam, dlaczego wcześniej nie posłał w moją stronę tego 'zalotnego' komentarza, tak jak to zrobiła dwójka jego kolegów.

-Pablo.- Wyjęczałam i nim się zorientowałam cała klasa odwróciła się na krzesełkach i gapiła się prosto na mnie. Cóż, dziwna sytuacja, nie?

Kręciłam się niewygodnie na krzesełku i zaczęłam bawić się palcami, pokazując, że we mnie nie ma nic kurwa ciekawego, żeby się w końcu odwrócili.

Kiedy to zrobili, odetchnęłam z ulgą, rozejrzałam się po klasie i spojrzałam w kierunku Pablo. Zacisnęłam usta w linię, a Pablo się do mnie ciepło uśmiechnął, na co zarumieniłam się i przygryzłam dolną wargę.

Wyszeptałam bezgłośne 'przepraszam' do niego, a on tylko wzruszył ramionami, pokazując mi, że wszystko jest w porządku.

Kiedy się tak patrzyliśmy sobie nawzajem prosto w oczy, posłał mi zalotny uśmiech.

On był tak gorący i nie mogłam się powstrzymać, więc zrobiłam najbardziej seksownie-flirtownie-uwodzicielką twarz na świecie. Zaśmiał się na to i puścił mi oczko, po czym znów skupił swoją uwagę na nauczycielu.

-Chantelle?

-Tutaj.- Zachichotała, próbując wyglądać słodko, na co prawie zwymiotowałam.

-Taylor?

-Tu.

-Mike?

-Przystojny chłopak którego pan szukał siedzi tutaj.- 'Piłkarz' wskazał na swoją klatkę kciukami. Co za fiut.

Cóż, przynajmniej poznałam imiona tych chłopaków, którzy zawsze chcieli, żebym z nimi usiadła. Pablo, Dave i Mike. Dave i Mike byli popierdoleni i przez nich traciłam wiarę w ludzkość. Ale Pablo z drugiej strony miał w sobie coś nadzwyczajnego. Nie był tak zarozumiały jak ta dwójka, był bardziej... pokorny. I mi się to podobało... Bardzo.

-Megan?

-Jestem.

Przygryzłam wnętrze policzka i położyłam łokcie na ławce, opierając głowę na ręce.

Pozwoliłam moim oczom wędrować po klasie i wtedy zobaczyłam Justina.

Dosłownie dymił.

Jego twarz wyglądała, jakby był nieźle wkurwiony, była cała ciemnoczerwona. Mogłam dosłownie zobaczyć ten dym, który wylatywał z jego uszu.

Jego pięści były mocno zaciśnięte i siedział tam jak jakaś tykająca bomba. Bałam się, że niedługo cały eksploduje.

O co mu właściwie do kurwy nędzy chodziło? Niby dlaczego był zły? Uderzył się w małego palca u stopy i próbuje teraz powstrzymać krzyk? Bo uwierzcie mi, uderzenie w coś małym palcem to najgorsza rzecz, jaka może ci się przytrafić. A może nauczyciel zapomniał go wyczytać i czuje się teraz samotny i opuszczony? Chwila... przecież on już przeczytał jego nazwisko. Złapałam się za podbródek i przekopywałam moją głowę, myśląc o wszystkich możliwościach dlaczego-pan-bieber-jest-wkurwiony.

Nagle zauważyłam, że jego wzrok wypala dziurę w głowie Pablo.

Pewnie widział nasz 'flirt'. Ale chwila, czy to oznaczało, że on był zazdrosny? Nie, niemożliwe. Dlaczego miałby być? Ale tak to dlaczego był zły na Pablo? Musiał być zazdrosny, nie? Czy co?

Mój umysł toczył walkę z moimi myślami, ale został od tego oderwany, kiedy usłyszałam Pana Kellera wymawiającego moje imię.

-I ostatnia... Jenny. Prawdopodobnie jej tu nie ma, więc--

-Chwila! Jestem tu.- Wykrzyczałam głośno, tak, że cała klasa znów na mnie spojrzała.

Dajcie mi żyć, ugh. Oni naprawdę powinni zająć się swoimi sprawami.

-Wow! Wszyscy, aplauz dla Jenny! To przecież taka rzadkość widzenie jej tutaj.- Podniósł ręce i zacząć klaskać, kilka uczniów się do niego przyłączyło, oczywiście Chantelle, Dave, Mike i kilku innych, których imion zapomniałam.

Chantelle klaskała w ręce jak głupia, patrząc na mnie ze sztucznym uśmiechem, co w sumie pokazywało 'Nienawidzę cię suko i najchętniej bym ci wpierdoliła'.

-Jakim nauczycielem ty jesteś!?- Głośno krzyknęłam. Nie mogłam znieść już dłużej tego braku szacunku. Musiałam to zatrzymać.

Oklaski od razu ucichły, kiedy to powiedziałam.

-Że co?- Pan Keller patrzył się na mnie ze złością w oczach.

-Dobrze mnie usłyszałeś! Czy to ci sprawia przyjemność? Upokarzanie innych?- Wstałam, trzymając ręce na biurku i dalej na niego wrzeszczałam.

Wiedziałam, że mogę mieć później poważne problemy, ale szczerze miałam to w dupie.

-Myślisz, że jesteś jakimś królem i że możesz robić wszystko co ci się kurwa podoba? Cóż, powrót do rzeczywistości. Nie. Jesteś.- Posłałam mu spojrzenie pełne nienawiści.

-Lepiej przeproś mnie natychmiast, albo inaczej jesteś uziemiona po szkole.- Zacisnął pięści, dosłownie strzelając we mnie sztyletami.

-Przepraszać za mówienie prawdy? Psh! Nigdy!- Wrzasnęłam.

-Okej. Kara po szkole.- Powiedział głośno i wyraźnie.

Naprawdę mnie to nie ruszało, bo wiedziałam, że jeśli bym tego nie zrobiła, on nigdy nie przestałby mnie upokarzać.

Usiadłam na krześle i rozluźniłam się. Nagle poczułam rękę na moim ramieniu i odwróciłam się, by zobaczyć Paige, sympatycznie się do mnie uśmiechającą. 

-Nie zostawię cię w tym samej.- Wymamrotała, po czym wstała z krzesła.

-O co ci chodzi?- Zapytałam zdezorientowana, ale widziałam, że mi nie odpowie.

-Panie Keller!- Krzyknęła głośno. Nie, proszę, nie mówcie mi, że ona zamierza zrobić to o czym myślę.

-O co chodzi Panno Bailey?- Odwrócił się i spojrzał na Paige.

-Jest pan do dupy.- Wyraźnie podkreśliła każde słowo.

Westchnęłam, a twarz Pana Kellera automatycznie poczerwieniała.

-Uziemiona po szkole!- Odwrócił się, by napisać coś na tablicy.

Paige usiadła na krześle i nim mogłam o coś zapytać, coś, a raczej ktoś mi przeszkodził.

-Keller, jesteś fiutem.- Justin wyśmiał, na co klasa zaczęła bić brawo.

Czy Justin i Paige naprawdę wpakowali się w kłopoty, tylko bym nie była w tym sama? Czy jak?

Pan Keller odwrócił się, by zobaczyć, że ludzie pękają ze śmiechu. Prawdopodobnie chciał zabić Justina tu i teraz.

-Cóż, wiec chyba po szkolę muszę zostać z waszą trójką.- Walnął pięścią w biurko, przez co podskoczyłam. -Czy ktoś jeszcze chce się do nich dołączyć, huh?- Krzyknął na cały głos, przez co w klasie nastała grobowa cisza.

-Sprawiacie, że robi mi się niedobrze! Jak możecie nie mieć w ogóle szacunku do innych ludzi!?- Zaczął pierdolić o szacunku -coś, czego on nigdy nie posiadał- i ogólnie pruć na nas mordę, aż do końca lekcji.

Kiedy dzwonek zadzwonił, odetchnęłam z ulgą, ale jęknęłam, kiedy przypomniałam sobie o tej karze.

Kiedy wszyscy już wyszli i została nasza trójka, Justin podszedł do nas i usiadł obok.

-Więc, co zrobimy tym razem?- Paige powiedziała z szerokim uśmiechem wymalowanym na jej twarzy. 

Justin spojrzał na nas, jego rysy twarzy tworzyły mały uśmieszek.

Pocierał przed sobą ręce w diabelski sposób, przez co zmarszczyłam brwi, patrząc na niego z zakłopotaniem.

-O czym mówisz Paige?

-Oh, racja muszę ci wyjaśnić.- Uderzyła się lekko ręką w czoło. -Totalnie zapomniałam, że jesteś w naszej paczce dopiero od dziś. Wiesz, czuję tak jakbyś była jedną z nas.

-Cóż, więc wyjaśnij mi.- Nalegałam, czując się jak zagubione dziecko w galerii, czekając na kogoś, by znalazłby moją mamusię. Tak, jakby wszystko dookoła się poruszało, oprócz mnie. Czułam się tak nie na miejscu. A Paige była tym 'wybawcą' i próbowała mnie oświecić. Po prostu ją kochałam.

-Więc... Zawsze myślimy nad tym, jak wyrwać się z uziemienia. J -wskazała na Justina- zawsze ma najlepsze pomysły.- Justin złapał się za kołnierzyk, wyciągnął go i był jak 'patrz jaki ze mnie gangster'.

-Co masz na myśli, mówiąc 'wyrwać się z uziemienia?- Palcami wykonałam cudzysłów.

-Cóż... umm. Podam ci przykład. Raz powiedzieliśmy Kellerowi, że kilku chłopaków urządza sobie bijatyki w bufecie -co oczywiście było kłamstwem- a kiedy wyszedł z klasy, by to sprawdzić, my uciekliśmy nim on jeszcze wrócił.- Patrzyła się na mnie i mogłam wyczuć tą dumę w jej słowach.

-Więc, wchodzisz w to?- Justin uniósł brew.

-Yeah jasne. Zrobię wszystko, by się stąd wydostać.- Westchnęłam, po czym cichy chichot wydostał się z moich ust.

Justin pochylił się nad naszym stolikiem. -Widzicie te drzwi?- Wskazał podbródkiem na prawą stronę klasy. Drzwi prowadziły chyba do jakiegoś małego pokoiku, gdzie nauczyciel trzyma wszystkie książki i całe inne gówno.

Ja i Paige skinęłyśmy równo. -Yeah.- Oblizałam usta.

-Ja gdzieś się schowam w klasie, a jak Keller tu wejdzie i zauważy, że mnie nie ma, wy powiecie mu, że jestem tam, za tymi drzwiami. Potem, jak wejdzie do pokoju, by mnie poszukać, ty Jenny- -Wskazał na mnie palcem- Musisz wstać najszybciej jak możesz, podbiec do tych drzwi i zatrzasnąć je. One otwierając się tylko od zewnątrz, więc będzie uwięziony.- Zakończył.

-Idealnie!- Paige krzyknęła podekscytowana, przybijając piątkę z Justinem.

-Jesteście pewni, że to dobry pomysł-- -Nim mogłam zgłosić jakikolwiek sprzeciw, Justin szybko wstał z krzesła.

-Chowaj się J! On już idzie!- Paige wypchnęła go, rozglądając się.

Justin znalazł dobre miejsce i ukrył się tam. Nie było mowy, że Keller by go zauważył. Po nanosekundzie Pan Dupek wszedł do klasy.

-Okej, mam dla was kilka arkuszy i --- Gdzie jest Justin?- Cóż, to było dość szybkie.

-Jest tam.- Paige wskazała podbródkiem drzwi do małego pokoju.

-Co on tam robi?- Zmarszczył brwi, położył kartki na ławce i nadal się na nas patrzył.

-Powiedział, że chce zrobić małe ognisko, czy coś takiego.- Powiedziałam łagodnie, próbując wyglądać, jakbym mówiła prawdę.

-On co!? Święty Boże! Czy ten dzieciak jest niezrównoważony!?- Cicho przeklinał pod nosem, podchodząc do drzwi.

-Cóż... Próbowałam mu powiedzieć, żeby tego nie zrobił, ale wie pan jaki jest Justin.- Machnęłam ręką lekceważąco, udając niewinną.

Pan Keller otworzył drzwi i wszedł do środka. -Justin?

Teraz była moja kolej. Podskoczyłam z krzesła i pobiegłam do drzwi, zamykając je kopniakiem, nim Keller mógł przetworzyć co się w ogóle dzieje.

Przypływ adrenaliny był wyczuwalny w całym moim ciele, przez co czułam się, jakbym ożyła. Uwielbiałam akcję i ryzyko.

Justin wyszedł z kryjówki, trzymając palec przy ustach, pokazując nam, byśmy były cicho.

-Słuchajcie.- Wyszeptał.

-CO DO CHOLERY! OTWÓRZCIE TE DRZWI, ALBO UZIEMIĘ WAS WSZYSTKICH NA 6 MIESIĘCY!- Słyszałam, jak nauczyciel krzyczy.

Chichocząc, Justin machnął ręką, byśmy szły za nim.

Wyszliśmy z klasy i szliśmy przez korytarz.

Nagle Paige się zatrzymała. Ja i Justin obejrzeliśmy się na nią.

-Jestem głodna.- Trzymała się za brzuch. Lol, myślałam, że powie coś typu 'a co będzie, jak spotkamy następnym razem Kellera?' czy coś, ale jedyną rzeczą, o której myślałam, było jedzenie. Mówiłam już, że ją uwielbiam?

-To chodźmy do automatów.- Justin zaproponował, a Paige zaczęła przeszukiwać swoje tylne kieszenie, po czym zmarszczyła brwi.

-Zapomniałam wziąć pieniędzy.- Opuściła ze smutkiem głowę. Gdybym miała ze sobą moją torebkę, pożyczyłabym jej coś kasy, ale ona nadal jest w moim opuszczonym domu.

-Wiesz, że kupię ci co tylko będziesz chciała.- Justin powiedział, na co ona uśmiechnęła się, jak pięcioletnia dziewczynka.

-Więc chodźmy!- Powiedziała szczęśliwie, łapiąc mnie i Justina za rękę.

-Czekaj. Wy dwoje idźcie do automatów. Ja muszę iść do swojej szafki. Spotkajmy się przed szkołą, okej?- Musiałam iść sprawdzić, czy mam tam jakieś ciuchy, bo już mi się nudziło chodzenie codziennie w tym samym, w ogóle to zaczynałam już śmierdzieć...

Oboje skinęli głową, po czym rozeszliśmy się w przeciwnych kierunkach.

Westchnęłam i szłam w dół korytarza. Ziewnęłam głośno. Byłam wykończona.

Korytarz był jakąś pustynią i wszystko dookoła było ciche i spokojne. To był pierwszy raz, kiedy czułam się dobrze w szkole. Pierwszy i prawdopodobnie ostatni.

Kiedy doszłam do mojej szafki, zaczęłam przekręcać zamek w różne strony, wpisując kod.

Gdy w końcu ją otworzyłam, przegrzebywałam ją w ciszy, aż usłyszałam czyjeś kroki.

Odwróciłam się na pięcie i rozejrzałam dookoła. Nic, tylko cisza. Moje ręce zaczęły się pocić, a ja wróciłam do przeszukiwania szafki.



-Boo!

Ktoś krzyknął mi do ucha, na co ja pięściami uderzyłam w pierwszą lepszą rzecz, co okazało się być czyjąś klatką piersiową.

Otworzyłam oczy i spotkałam oczy Dava. Uśmiechał się głupio, po czym razem z Mikem, stojącym obok niego, zaczęli się śmiać.

-Przestraszyłem cię skarbie?- Dave wyszeptał, gwałtownie przybliżając się do mnie, po czym przycisnął mnie do szafki.

Pochylił się i po obu stronach mojej głowy położył swe ręce, przyciskając je do szafki.

Mike był obok mnie, opierając się lewym ramieniem o szafki obok i bawił się kosmykiem moich włosów, podczas gdy Dave coraz mocniej napierał na moje ciało.

__________________________

Co myślicie? 

Dziękuję za 100 komentarzy pod ostatnim rozdziałem, nawet nie wiecie, ile to radości u mnie wywołało, jesteście niesamowici! <3

Wczoraj nie było rozdziału, bo z jbff jest coś nie tak, a dopiero dziś Xheni mi wysłała rozdział, PRZEPRASZAM. 

WAŻNE!

Następny rozdział pojawi się na http://www.when-evil-takes-over.com/, tak jak chciała Xheni. Nie jest to zależne ode mnie, ona jest autorką i już nie mam pozwolenia na publikowanie rozdziałów tutaj, ale nadal będę Was informować i dalej tłumaczyć :)) Pokażcie tam, że polscy czytelnicy są najlepsi hihi ;)

Btw, myślę nad zaczęciem tłumaczenia nowego ff. Jak znajdziecie jakiś fajny, to wyślijcie mi link w komentarzu, lub na tt. x

kocham Was <3

P.S. Kliknij w reklamę. :))

P.S. 2. Dwie osoby zmieniły username. (@steally & @and_your_eyes)