Rozdział 21. 'Trust me.'

-Otwórz te pierdolone drzwi!- Ktoś krzyczał, kiedy drzwi zaczęły się trząść. -Kurwa, są zamknięte! Daj mi te pierdolone klucze Bieber!

-Zaufaj mi.- Słyszałam jak Justin wypowiedział to szeptem.

-Ja ci ufam. Po prostu boję się, że się mylisz, a potem tata będzie musiał sprzątnąć cały ten bałagan.- Kopnął mocno w drzwi, sprawiając, że podskoczyłam.

-Nigdy nie byłem tak pewny.- Justin powiedział spokojnie.

Drugi chłopak westchnął i wymamrotał coś, ale tego już nie zrozumiałam. Usłyszałam ich kroki, kiedy wchodzili na górę.

O co do cholery tu chodzi? Kim był ten koleś i czy oni rozmawiali o mnie? Dlaczego on go tu nie wpuścił? I o co mu chodziło z tym 'tata będzie musiał sprzątnąć cały ten bałagan'!? Może to oznacza, że będę się topić w kałuży własnej krwi.







-Halo? Jesteś tu?- Wystraszyłam się, kiedy nagle zobaczyłam stojącego przede mną Justina, pstrykającego przed moją twarzą. Tak się zatopiłam w moich myślach, że nawet nie zauważyłam, kiedy przyszedł. -Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć.- Wyjaśnił szybko.

-Nie, nie przepraszaj, jest okej.- Posłałam mu mały uśmiech. Nie wiem czemu, ale cieszyłam się, że go widzę. Może dlatego, że nie miałam nikogo innego?

Usiadł obok mnie i wtedy właśnie zauważyłam nóż w jego dłoni.

-Ręka.- Rozkazał, więc natychmiast ją do niego wyciągnęłam.

Zaczął robić dokładnie to samo co wczoraj, ale to już nie bolało tak bardzo. Hm, było to nawet... znośne? Tak jakbym się do tego przyzwyczajała i mój mózg już chyba automatycznie odsuwał ból na dalszy plan.

-Z kim się kłóciłeś?- Zapytałam, szepcząc. W odpowiedzi Justin głębiej naciął moją rękę, przez co skrzywiłam się z bólu.

Uniósł głowę i spojrzał na mnie, ale nie powiedział nic. Dwa razy otworzył usta, ale zaraz po tym je zamknął, ponownie spoglądając na moją rękę i kontynuował nacinanie jej.

-Justin.- Powiedziałam potulnie, a on znów na mnie spojrzał.

Patrzyłam prosto w jego lśniące, brązowe oczy i może się myliłam, ale wydaje mi się, że widziałam w nich ból. Musiałam się dowiedzieć o co chodzi. Męczyło mnie to, więc zaczęłam jeszcze raz.

-Co się dzieje?- Zapytałam niewinnie.

-Nie przejmuj się.- Powiedział bez ogródek i znów odwrócił wzrok. Cóż, przynajmniej próbowałam.

Nagle przestał mnie ciąć. Huh? To już koniec? Zerknęłam na niego, po czym on wstał.

-Chcesz coś zjeść?- Wtrącił, zbijając mnie z tropu. Totalnie zapomniałam, że jestem człowiekiem i żeby przeżyć muszę jeść.

-Tak.

-Co chcesz?

-Nie wiem.- Westchnęłam.

-Chcesz, żebym ugotował ci spaghetti?

-Okeeeeeeeeeeej.- Uniosłam brew, nie wierząc mu nawet przez ułamek sekundy w to, że umie gotować.



Wyszedł z pokoju i wrócił do niego po pół godzinie, trzymając w ręku talerz i puszkę fanty. Moja szczęka opadła, kiedy to zobaczyłam.

-Żartujesz!?

-Nie myślałaś, że umiem gotować, co nie?- Uśmiechnął się, a ja potrząsnęłam głową.

-Smacznego.- Powiedział, podając mi jedzenie, ale nim mogłam go sięgnąć, szybko odsunął talerz.

Przyłożył palec do policzka, pokazując mi, bym dała mu buziaka. Westchnęłam i zrobiłam to o co mnie prosił, lekko przykładając me usta do jego miękkiej skóry. Uśmiechnął się chłopięco, po czym w końcu dał mi jedzenie.

Szczerze mówiąc, pomijając tortury, on naprawdę był dla mnie dobry. Nigdy na mnie nie krzyczał, przynosił mi pyszne jedzenie. Byłby idealny, gdybym nie miał swojego drugiego, psychicznego oblicza, gdzie torturuje i zabija ludzi.

Chwyciłam widelec, który mi przyniósł i od razu zabrałam się za jedzenie. Kurde, umierałam z głodu. Cały czas czułam na sobie wzrok Justina.

-Pokaż mi.- Powiedział niespodziewanie.

-Huh?- Zmarszczyłam brwi, wkładając kolejne kluski do ust.

-Twój nadgarstek.- Wskazał na moją rękę, która nadal była owinięta jego t-shirtem.

-Oh.- Wyciągnęłam ją do niego, a drugą ręką nadal kontynuowałam jedzenie.

Rozwiązał węzeł i delikatnie odwinął t-shirt z mojego nadgarstka, po czym rzucił go gdzieś na podłogę i zaczął badać moje rany.

-Mogłaś umrzeć.- Powiedział poważnym głosem, lekko gładząc kciukami moją rękę.

-Taki był mój zamiar.

-Nawet nie waż mi się tego kiedyś powtórzyć.- Zmarszczył brwi.

-Okej.- Powiedziałam od razu. Nie wiem dlaczego, ale kiedy mi powiedział, bym tego nie robiła, mój umysł jakoś przetworzył to tak, że naprawdę nie chciałam tego robić. To było dziwne. WSZYSTKIE moje odczucia były dziwne. Chyba dlatego, że byłam zamknięta w piwnicy i nie wiedziałam, czy jeszcze czeka mnie jakaś przyszłość, czy umrę za kilka dni.

Skończyłam jeść i położyłam talerz na podłodze. Spojrzałam na Justina i zauważyłam, że on przez cały ten czas mi się przyglądał. Muszę przyznać, że wyglądał cudownie i hipnotyzował mnie samym patrzeniem się na mnie. Zaczerwieniłam się, kiedy już dość długo mi się tak przyglądał.

-Przestań.-  Zarumieniłam się.

-Co?- Powiedział uwodzicielskim głosem, przybliżając się do mnie.

-Patrzeć się na mnie.- Zakłopotana wbiłam wzrok w podłogę.

Chwycił mój podbródek między kciukiem a placem wskazującym i przechylił mą głowę do góry.

-Nic nie mogę na to pomóc, jesteś bardzo piękna.- Wyszeptał. Jego oddech odbijał się na moich ustach, a my byliśmy zaledwie kilka centymetrów od siebie.

Dopadła mnie dziwna chęć pocałowania go. Chciałam złączyć moje usta z jego i całować je bez przerwy. Były tak miękkie, pełne, idealne. Chciałam całować go tak długo, aż zabraknie nam powietrza. Chciałam umrzeć w pocałunku. Pochyliłam się.

-Więc, lepiej pójdę już na górę, będziesz mogła się przespać.- Jego usta poruszały się tuż przed moimi i jego oddech ponownie otulił moje zimne wargi. Puścił mój podbródek i wstał, a ja dopiero wtedy uświadomiłam sobie co on powiedział.

-Ale ---

-Ale co?- Przerwał mi.

O matko. Czy ja chciałam go poprosić by mnie pocałował!? Dzięki ci Boże, że mi przerwał. Bo to chcę-go-pocałować-uczucie było tylko chwilowe, jeśli wiecie o czym mówię.

-Nic.- Wyszeptałam, spoglądając w dół na moje palce.

-Dobranoc skarbie.- Powiedział, otwierając drzwi.

-Branoc.- Wymamrotałam, po czym drzwi się zamknęły i zostały zamknięte na klucz.


***


-Jenny!

-Jennyyyyyyy!

-Jen Jen!

-Jey!

-Jenny skarbie!

-Huh? O o co-o chodzi?- Wymamrotałam sennym głosem

-Obudź się. Spałaś ponad 12 godzin. Jestem tutaj już od dwóch i czekam aż wstaniesz.- Wyjaśnił.

-Oglądałeś mnie jak śpię?- Przetarłam oczy.

-Uh, uh... um.. tak... ale to dlatego, że nie miałem serca cię budzić.- Oznajmił.

-Awwwwwwwwww.- Przeciągnęłam i dosłownie mogłam poczuć to, jak się zawstydza.

-Ja.. ja..-- 

-Shh, wiem.- Powiedziałam, żartobliwie unosząc brwiami.

-Nieważne. Daj mi swą rękę.- Zażądał, na co westchnęłam i wyciągnęłam dłoń.

-Uwierz mi. Ja też jestem już tym zmęczony.- Posłał mi słodki półuśmiech.

-Co?- Nie zrozumiałam go. Jakby on nie chciał robić tego wszystkiego, ale nadal musiał? Eeee, co!?

-Nie chcę tego robić.- Justin odchrząknął.

-Ale dlaczego w takim razie nadal to robisz.- Spojrzałam na niego, zmieszana.

-Nie czujesz tego?

-Huh? Co?- Spojrzałam w dół, na rękę i zobaczyłam, że on już zaczął ją nacinać, a ja się nawet nie zorientowałam.

-Tego.- Nadal rozcinał mą rękę, na co potrząsnęłam przecząco głową.

-A tego?- Naciął mnie trochę mocniej, ale nadal nic nie czułam. Czy moje ciało było już martwe, czy co? Dlaczego już nie czułam niczego?

-Nie.- Odpowiedziałam. Jego oczy spotkały moje, kiedy odłożył nóż od mej ręki. Nasze spojrzenia były tak silne, że wydawało mi się, że to trwało wieki.

-Dobrze.- Pokiwał głową, a jego wzrok nadal był utkwiony w moich oczach.

-Erm?- Spojrzałam na niego z o-co-do-cholery-chodzi miną.

-W końcu jesteś gotowa.- Wstał i podszedł do drzwi, po czym wyszedł z pokoju i zamknął mnie na klucz.

Co się właściwie kurwa wydarzyło? Co znaczyło całe to 'w końcu jesteś gotowa' gówno? On mnie dzisiaj zabije, czy jak? Byłam tak zmieszana. Czy to był koniec moich tortur? Albo może już mnie uwolni? Zabijało mnie to, że nie wiedziałam co się może wydarzyć.




Umierałam z głodu. Gdzie on był? Nie było go tu już ponad 2 godziny, tak myślę. 

Jakby na zawołanie, drzwi się otworzyły i Justin wszedł do pokoju.

-Wreszcie!- Wyrzuciłam ręce w powietrze.

-Tęskniłaś za mną?- Uśmiechnął się, podchodząc do mnie, niosąc w dłoni jedzenie.

-Nie.- Wysyczałam, krzyżując ręce na piersiach.

-Wiem, że tęskniłaś.- Zaśmiał się.

-Cokolwiek cię uszczęśliwi.- Figlarnie wywróciłam oczami.

-Zrobiłem dla ciebie frytki.- Justin stał przede mną, pokazując mi danie. -I przyniosłem pepsi.

-Mniam!- Ślinka ciekła na sam widok. -No daj mi to już!- Wydęłam usta, gotowa, by dać mu już tego głupiego buziaka, by dostać w końcu jedzenie. Przybliżał się bardziej i bardziej, aż w końcu to on pocałował mnie w policzek.

Moje oczy były szeroko otwarte. Oniemiała, patrzyłam na niego z niedowierzaniem.

-Czemu jesteś tak zaskoczona? Nie chciałaś, żebym cię pocałował wczoraj?- Uśmiechnął się i usiadł obok mnie, podając mi talerz.

-Czemu myślisz, że chciałam cię pocałować?- Zaczęłam jeść frytki, próbując jakoś unikać to, że intensywnie się we mnie wpatrywał.

-Bo wczoraj byłaś jak 'Proszę, Justin, Proszę, pocałuj mnie, Justin, proszę.- Mówił dziewczęcym głosem, próbując naśladować mnie.

Przełknęłam głośno, nawet na niego nie spoglądając. Czy to było AŻ TAK oczywiste, że chciałam go całować tak, jakby nie było jutra?

-Cóż, mylisz się.

-Cokolwiek cię uszczęśliwi Jenny.- Powtórzył moje słowa.

-Ha-ha

-Cóż, mam sporo do przygotowania na jutro. Więc zjedz frytki i idź spać. Będziesz tego potrzebować.- Wstał i podszedł do drzwi, otwierając je.

-Czekaj! Czemu będę tego potrzebować?- Zapytałam.

-Zobaczysz.

-Nienawidzę się. Nigdy mi nie mówisz o co chodzi.- Skrzywiłam się, udając obrażoną.

-Oh skarbie, nie okłamuj samej siebie. Kochasz mnie.- Zaśmiał się i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz.

-Dobranoc kochanie.- Usłyszałam jeszcze, jak woła zza drzwi.

____________________________________

asdfghjk jak słodkie to było? *o*

PRZEPRASZAM, że rozdział jest tak późno.

miałam go w ogóle dziś nie dodawać (bo czuję się jak gówno) więc dziękuję dziewczynom, że mnie zmotywowały i przypomniały mi o mojej obietnicy <3

DZIĘKUJĘ za komentarze pod ostatnim rozdziałem, Xheni na pewno się ucieszy!

KOCHAM WAS jak nikogo innego, serio :')

PISZCIE CO MYŚLICIE <3

P.S. Wejdźcie tutaj http://famewonthelpyou.blogspot.com/, cudowny blog prowadzony przed @DamePalvin <3