Rozdział 19. 'Come here and kiss me.'

Zwlekłam się jakoś z łóżka i zeszłam na dół, do kuchni, gdzie zostawiłam moją torebkę. Chwyciłam ją i poszłam do salonu, gdzie rzuciłam się na kanapę. Położyłam torebkę na kolanach, otworzyłam ją i zaczęłam ją przeszukiwać. Miliony lat zleciało, nim znalazłam to czego szukałam, ale w końcu mi się udało. Mój scyzoryk, który dała mi mama aka rzecz która jest prawdopodobnie najbardziej potrzebna w moim planie.

Mój plan był bardzo prosty. W zasadzie, miałam tylko leżeć na łóżku... dosłownie. Nie żartuję, to jest mój plan. Leżenie na łóżku i czekanie. Widzisz, wiedziałam, że ON tu wróci koło jakiejś 18, może 19, więc zdecydowałam się tylko wziąć nóż ze sobą, schować go pod kołdrą i czekać na niego. A potem, kiedy się w końcu pojawi, będę wyczekiwała idealnego momentu, by chwycić nóż i zanurzyć jego ostrze w NIM.

Nigdy nikogo nie zabiłam, ale od kiedy ON pojawił się w moim życiu, stało się to dla mnie takie... normalne? Kiedy zabił Cameron'a Lawson'a - chłopaka, którego poznałam w galerii - byłam zszokowana i nie mogłam uwierzyć, że człowiek może zrobić coś takiego. Potem, kiedy zabił tego chłopaka, który prawie mnie zgwałcił, wciąż byłam zszokowana, ale było coś w tym dobrego, no bo on był kryminalistą i próbował mnie skrzywdzić i... Naprawdę nie wiem jak mam wytłumaczyć moje odczucie wobec tego. Kiedy zabił Dana, ja po prostu... ja już nie byłam zaskoczona, bo głęboko, głęboko w środku wiedziałam, że któregoś dnia to nastąpi. Wiesz, kiedy rzeczy jak to dzieją się często, chyba się do tego przyzwyczajasz...

Szczerze mówiąc, tęskniłam za Danem. Nawet, jeśli nie miałam już żadnych uczuć wobec nikogo i niczego, to wciąż brakowało mi jego obecności. Tego, że siedział obok mnie, że mnie całował, że chodził ze mną na zakupy, że mówił mi, że mnie kocha, że jadł ze mną śniadanie, a nawet tego, że się ze mną kłócił. Tęskniłam za tymi wszystkimi małymi rzeczami, które sprawiały, że był tak wyjątkowy.

-Czy ludzie są ze sobą, bo naprawdę lubią drugą osobą? Czy dlatego, że czujemy się samotni?-  Wyszeptałam do siebie, ale Dan usłyszał mnie dokładnie.

-Myślę, że to nie chodzi o samotność, albo o to, czy się lubimy. To chyba uczucie, jakie ta druga osoba ci okazuje.- Wymamrotał.

-Jakie uczucie?- Poprawiłam pozycję na tym niewygodnym materacu. Cholera, po co mama mnie wysyłała na ten gówniany obóz? Dzięki Bogu, że Dan zgodził się ze mną pojechać, więc nie jestem tu sama.

-W sumie, to nie jest tylko jedno uczucie, jest ich dużo więcej. Choćby to, że wiesz, że możesz tej osobie powiedzieć wszystko, a ona będzie tu zawsze, by cię wysłuchać. Albo to, że nie możesz powstrzymać uśmiechu, kiedy jesteś przy niej. Kiedy czujesz, że musisz ją chronić cały czas. Kiedy nie możesz powstrzymać tych motylków w brzuchu i kiedy nie możesz spać w nocy, bo nie możesz myśleć o tej osobie, na punkcie której zwariowałaś. Czujesz, jakbyś musiała zrobić wszystko, byleby ją uszczęśliwić, nawet jeśli to się źle dla ciebie skończy. Kiedy wzięłabyś na siebie cały ból, tylko po to, by zobaczyć jej uśmiech.- Powiedział łagodnie.

-Masz tylko 16 lat, a mówisz o tym, jakbyś kochał kogoś całe swe życie, jakbyś czuł to każdego dnia.- Powiedziałam ściszonym tonem, wpatrując się w biały sufit.

-Bo tak jest.- Odpowiedział spokojnie, bawiąc się moimi włosami, bo jego materac był tuż obok mojego.

Odwróciłam się na bok i podparłam się na łokciu. -Kim ona jest?- Zapytałam, mając nadzieję, że nie słyszał tej zazdrości w moim głosie.

-Ma 15 lat i ma oczy, za które mógłbym umrzeć.- Uśmiechnął się.

-Wow, świetnie.- Sarkazm kapał z moich słów. -Powiedz mi jej imię, znam ja?- Zapytałam, lekko podirytowana.

-Za każdym razem, jak dotykam jej włosów, one są tak miękkie, że czuję, jakbym dotykał czegoś z nieba.- Ukazał mi swój promienny uśmiech, nadal bawiąc się kosmykiem mych włosów.

-Arrghhhhh Dan, proszę cię, powiedz mi.- Jęknęłam rozdrażniona. To działało mi na nerwy.

-Jej ciało jest bez żadnej skazy, a jej twarz jest stworzona z gwiazd.- Czułam, że umieram, kiedy on mówił tak o tej dziewczynie. 

-Wow, jesteś dziś totalnie tandetny, co nie?- Sztucznie się uśmiechnęłam i zachichotałam. -Chyba musi być naprawdę piękna.- Dodałam.

-Bardzo.- Głęboko spojrzał mi w oczy, kiedy te słowa opuściły jego usta.

-Więc... możesz mi powiedzieć kim ona jest?- Nalegałam.

-A teraz jest poważnie wkurzona na jej mamę, bo wysłała ją na ten obóz dla mięczaków.- Zaśmiał się.

-No weeeź, nie możesz mi po prostu powiedzieć jej imienia!?- Westchnęłam, czekając na jego odpowiedź, a on spojrzał na mnie. Wtedy dotarło do mnie to, co przed chwilą powiedział.

-Czekaj? Co!?- Krzyknęłam, na co się szeroko uśmiechnął. -Czy ty mówiłeś o -- -Zaczęłam niepewnie.

-Tobie. Tak tobie. Cały czas chodziło mi o ciebie.- Powiedział i pochylił się, lekko całując me usta. Bez sekundy zwłoki, odwzajemniłam pocałunek. Wkładał w to tyle pasji, przez co nigdy nie chciałam tego przerywać. Mogłam poczuć wszystkie jego emocje i jeśli specjalnie mnie tak całował, to dokładnie znałam teraz jego uczucia.

Niechętnie się odsunął. -Proszę, będziesz moją dziewczyną?

-Tak.- Wyszeptałam, ponownie zatapiając się w kolejnym pocałunku.

Wyrwałam się z moich rozmyśleń, kiedy łza spłynęła po moim policzku. Otarłam ją i spojrzałam w okno. Było już naprawdę ciemno. O mój Boże, która jest godzina!? Chwyciłam telefon i zobaczyłam na ekranie '17:56'. Szybko pobiegłam na górę, a ponieważ cały czas byłam tylko w bieliźnie, podeszłam do mojej szafy.

Przez cały dzień chodziłam po domu praktycznie naga, ale w sumie to miałam to w dupie, bo miałam większe problemy, o które musiałam się martwić, niż to, co mam na sobie. Złapałam parę jeansów i czarny top, po czym założyłam je na siebie. Podeszłam do łóżka i uchyliłam koc, po czym przykryłam nim całe swe ciało. Mocno trzymałam scyzoryk w ręku, pod kołdrą. A teraz pozostało mi tylko czekać.

Po kilku minutach usłyszałam skrzypienie otwierających się drzwi. ON tu był. Spojrzeliśmy sobie prosto w oczy. 

-Teraz jesteś moja i nie możesz nic z tym zrobić.- Powiedział zachrypniętym głosem.

To był pierwszy raz, kiedy się do mnie odezwał. Może to brzmieć dziwnie, ale lubiłam jego głos. Mogłabym go słuchać cały dzień. PRZESTAŃ! Wiesz co ty mówisz!? Muszę zabić tego kolesia, a nie zakochiwać się w jego głosie. Boże, jestem dziwnym dzieckiem, wiem.

Stał tak przede mną i się na mnie patrzył, czekając na odpowiedzieć, więc kiwnęłam głową.

-Chodź tutaj i mnie pocałuj.- Wypowiedział łagodnie, na co potrząsnęłam głową.

-Nie, ty chodź tutaj.- Wskazałam na wolne miejsce na łóżku obok mnie.

Powoli, podszedł do łóżka, ale nie położył się obok mnie, tylko opadł tak, że leżał NA MNIE, jego dłonie trzymały mą głowę. Cóż, musiałam to rozegrać tak, jak chciałam żeby to wyglądało.

Pochylił się, a jego miękkie usta musnęły moje, złączając je w czułym pocałunku. Odwzajemniłam go, po części dlatego, że musiałam, bo wtedy nie zorientuje się, że chcę go zabić, ale po części też przez uczucie, które mi dawał. To było coś. Nie wiedziałam co i chciałam więcej, ale musiałam skupić się na moim planie, więc musiałam zapomnieć o tym, co czułam.

Chwycił koniec mojego topu i nim się zorientowałam, leżał on już na ziemi. Wiedziałam, że nie mogę dopuścić do czegoś więcej, więc gdy sądziłam, że to już idealny moment, chwyciłam nóż pod kołdrą i gdy miałam już go wbić w jego ciało, on złapał mój nadgarstek.

-Tsk, tsk, tsk, nie powinnaś tego robić.- Potrząsnął głową z głupim uśmieszkiem na twarzy i wyrwał mi nóż z ręki, rzucając go niedbale na podłogę. 

Nawaliłam. A on zaczął mnie nachalnie całować. Myślałam, że wszystko już skończone, ale kiedy próbował odpiąć mój stanik, wpadłam na genialny pomysł, by kopnąć go kolanem w jaja. Tak też zrobiłam, przez co jęknął i przekręcił się na bok, więc nie był już nade mną. Tak szybko jak mogłam wyrwałam się z łóżka i zaczęłam szukać noża na ziemi. Kiedy go znalazłam mocno chwyciłam go w dłoń. Odwróciłam się i zobaczyłam, że nadal trzyma się za krocze, zwijając się z bólu. Wzięłam to jako moją jedyną szanse i wbiłam scyzoryk w jego klatkę. Powoli go wyciągnęłam i jeszcze raz przecięłam jego skórę. Pozostawiłam go w nim, tym razem go nie wyciągając i wstałam.

Nie ruszył się, a jego oczy były zamknięte. Był nieżywy i to ja go zabiłam.

Bez emocji ruszyłam go kilka razy, upewniając się, czy naprawdę nie żył. Byłam mordercą. Zrobiłam coś, co kiedyś było dla mnie niemożliwe nawet do wyobrażenia.

Odwróciłam się i wyszłam z pokoju, na dół do kuchni. Mój plan jeszcze nie był skończony. Otworzyłam szafkę i wzięłam duży nóż, którym zazwyczaj kroję mięso i wyszłam na dwór. Poczułam jak świeże powietrze otula moją skórę. Byłam w samym staniku i jeansach, ale mnie to nie obchodziło. Szłam w dół ulicy, aż do lasu, gdzie to wszystko się zaczęło. Szłam prosto, aż otaczały mnie same drzewa. Upadłam na kolana i przyłożyłam nóż do nadgarstka. Ostatnia część mojego planu... zabić się. Zaczęłam głęboko nacinać mą rękę. Krew zaczęła spływać po niej spływać. Płakałam z bólu, kiedy ostrze nacinało moją skórę, tworząc ogromną ranę. Nacinałam głębiej i głębiej, aż nagle poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu.

-Co robisz kochanie?- Ktoś zapytał za mną czułym głosem.

____________________

aha......................nie wiem co powiedzieć..................

*mindfuck*

kto to? 

co myślicie?

podobał wam się rozdział?

JEZU NIE WIEM CO SIĘ DZIEJE!!!!!!

P.S. Jeśli sobie przeczytaliście po angielsku, to PROSZĘ WAS, nie piszcie w komentarzach co się stanie, bo psujecie tylko innym zabawę. xx