Rozdział 20. 'I eventually closed my eyes.'

-Co robisz skarbie?- Ktoś zapytał za mną czułym głosem.

To jakiś anioł już kazał mi przestać się ciąć, bo już byłam martwa, prawda? Z mojego nadgarstka ulatniało się już tak dużo krwi, że zaczęłam odlatywać, a wszystko wokół było coraz bardziej rozmazane.

Powoli odwróciłam głowę, by zobaczyć, że za mną stał ON. Jak? Dlaczego? Co? Czy ja go nie zabiłam? Chciałam się już o coś zapytać, ale nagle wyrwał mi nóż z ręki i wyrzucił go gdzieś daleko. Potem chwycił za kołnierzyk swej koszulki i ściągnął ją przez głowę, po czym uklęknął tuż obok mnie. Kiedy zobaczyłam jego ciało, zostałam zahipnotyzowana przed jego wyrzeźbione mięśnie na brzuchu tak, że chciałam położyć na nim rękę i dotykać go wszędzie, gdzie się da. Wziął swoją koszulkę i obwinął nią mój nadgarstek, tamując krwawienie. Wstał i spojrzał na mnie, jakby zawiedziony. Chwycił moje włosy i szarpnął mnie tak, że upadłam na ziemię. Następnie ciągnął mnie po niej za ręce, przez cały las. Nieregularne podłoże raniło moją skórę, podczas kiedy ciągnął mnie jak jakiś worek. Gałęzie zaczęły wbijać się w moje ciało, podczas gdy robiłam się coraz bardziej nieświadoma, a moje otoczenie stawało się powoli czarne. Kiedy ból był już nie do zniesienia, w końcu zamknęłam oczy.

***

Otworzyłam oczy i natychmiast jęknęłam, przez ból, który czułam na całym ciele.  Kiedy przyzwyczaiłam się do światła po jakiś dwóch minutach, usiadłam i oparłam plecy o ścianę za mną. Byłam w jakimś małym pokoju z czterema lekko brudnymi, białymi ścianami i białą podłogą - też nie należała do najczystszych. Nie było żadnych okiem, żadnych mebli, nic oprócz białych, dębowych drzwi. Spojrzałam na siebie i zorientowałam się, że miałam na sobie biały t-shirt, który nie był mój. Czyj on był i jakim cudem ja go mam na sobie? Chyba mój prześladowca mnie ubrał, kiedy byłam jeszcze nieprzytomna. Wyobrażenie jego, ubierającego mnie, podczas gdyby miałam na sobie tylko stanik, sprawiał, że się zatrzęsłam.

Chwilę później wielkie drzwi się otworzyły, ukazując mi mojego prześladowcę z nożem w ręku. Zamknął je za sobą i włożył klucz do kieszeni jego jeansów. Podszedł i usiadł obok mnie, tak samo opierając się o ścianę.

-Daj mi rękę.- Rozkazał mi. -ale nie tą, którą wczoraj prawie sobie ucięłaś.- dodał nagle.

Wiem, że jeśli bym go nie posłuchała, prawdopodobnie by mnie zabił, więc zrobiłam to, o co mnie poprosił. Mocno chwycił moją dłoń i przyciągnął ją do siebie, po czym powoli zaczął przecinać moją skórę. Płakałam głośno z bólu, myśląc, że jeśli usłyszy jak cholernie mnie to boli - przestanie - ale nic z tych rzeczy. Po prostu nadal nacinał moją skórę.

-Nazywam się Justin. Justin Bieber.- Powiedział, nacinając mą rękę trochę głębiej, na co na mojej twarzy pojawił się grymas.

-Mhmm... Justin.- Wyszeptałam, wymawiając jego imię.

Obserwował mnie i szczerze się uśmiechnął. -Yeah, to ja.

Kiedy nadal rozcinał moją rękę, starałam się jakoś zignorować te tortury, by skupić się na innych, ważniejszych rzeczach.

-Gdzie ja jestem?- Zapytałam i zamknęłam oczy, nie pozwalając łzom wypłynąć z mych oczu.

-W moim domu, w piwnicy.- Justin odchrząknął.

-Chcesz mnie zabić?- Wypaliłam.

-Nie.- Zaśmiał się, kręcąc głową.

-Więc po co to wszystko robisz?-  Zapytałam łagodnym szeptem.

-Zobaczysz.- Powiedział, po czym w końcu przestał ciąć moją rękę. -Chcesz coś zjeść?- Nagle zapytał, jakby chciał zmienić temat, by uniknąć odpowiedzi na poprzednie pytanie.

-Nie jestem głodna.- Wzruszyłam ramionami.

-Cóż i tak będziesz musiała coś zjeść.- Wstał i usunął krew z noża, wycierając ją o jeansy, po czym podszedł do drzwi.

-Będę za dziesięć minut.- Otworzył drzwi.

-Czekaj!- Wrzasnęłam.

Zatrzymał się i obrócił się tak, by na mnie patrzeć. Nadal nie zadałam mu najważniejszego pytania.

-Dlaczego nadal żyjesz?- Spojrzałam na niego, na co on zaczął się śmiać.

-Myślałaś, że zabiłaś mnie tym swoim małym gównem? Nawet, gdybyś dźgnęła mnie tym 50 razy, nie umarłbym.- Zachichotał. Chyba naprawdę myślał, że moja próba zabicia go była zabawa. -Poza tym, przechodziłem przez gorsze rzeczy.- Dodał groźnym tonem, po czym wyszedł z pokoju, zamykając go na klucz.




Kiedy na niego czekałam, zaczęło burczeć mi w brzuchu. Dzięki Boże, że pomyślał o przyniesieniu mi czegoś do jedzenia. Miliony pytań wirowało w mojej głowie. Jak długo tu będę przetrzymywana? W ogóle zobaczę jeszcze kiedyś słońce? Czy on przestanie mnie torturować? Czy ja tutaj umrę? Zobaczę jeszcze moją siostrę i mamę? Nim się zorientowałam, wodospad łez zaczął wypływać z moich oczu.

Siedziałam tak i płakałam cicho do siebie, kiedy drzwi się zatrzęsły. W pośpiechu otarłam policzki i wpatrywałam się w podłogę, żeby Justin nie zobaczył, że płakałam. Kiedy drzwi się otworzyły, niesamowity smak rozniósł się po całym pokoju. Kopiąc lekko w drzwi, zamknął je za sobą i podszedł do mnie. Z każdym jego krokiem, zapach był coraz bardziej silniejszy.

-Lubisz pizzę?- Zapytał i usiadł obok.

Jak on w ogóle może się o to pytać? To znaczy, pizza to najlepsze danie świecie. Dobra, on był moim prześladowcą, TAK, ale skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie byłam teraz wdzięczna.

-Mhm.- Skinęłam głowa, patrząc w dól.

-Dlaczego chowasz swoją twarz?- Chciał na mnie spojrzeć, ale przekręciłam głowę na drugą stronę.

-Nieprawda.- Skłamałam.

-Spójrz na mnie.- Powiedział ostrym głosem.

Niepewnie spojrzałam w jego stronę. Kiedy ujrzał moje napuchnięte i czerwone oczy jego twarz od razu złagodniała. Westchnął i spojrzał w dół.

-Przyniosłem ci też colę.- Wymamrotał, próbując jakoś mnie pocieszyć i może to brzmieć dziwnie, ale to zadziałało. Uśmiechnęłam się szeroko. To było takie urocze, widzieć go, gdy nie jest szalonym i obłąkanym NIM.

-Dziękuję.- Wyciągnęłam rękę, ale kiedy miałam już chwycić puszkę i pudełko pizzy, odsunął je dalej tak, że nie mogłam ich dosięgnąć.

-Dostaniesz to pod jednym warunkiem.- Widziałam jak lekki uśmieszek pojawia się na jego ustach.

-Jakim?- Spojrzałam na niego zmieszana.

-Daj mi buziaka.- Powiedział słodko, przykładając palec do swego policzka.

Myślałam o tym przez sekundę i ostatecznie się zgodziłam. Cóż, byłam głodna, więc nie miałam wyjścia. I przynajmniej nie musiałam go całować w usta. Ale co jeśli kłamał i będzie prosił mnie o więcej?

Przysunęłam się lekko i dałam mu słodkiego buziaka w policzek. Uśmiechnął się ciepło, przysuwając do mnie colę i pizzę. Chwyciłam je i położyłam pudełko na swych kolanach.

-Dziękuję.- Wymamrotałam nieśmiale. 

-Nie ma problemu.

-Chcesz kawałek?- Zapytałam, wgryzając się w pizzę, po czym jęknęłam z rozkoszy.

-Yeah.- Powiedział i wziął jeden kawałek.

-Ile masz lat?- Zapytałam z pełnymi ustami.

-18. 19 w marcu.

-Ja też 18, 19 w sierpniu.

-Wiem.- Oświadczył.

-Skąd wiesz?- Zmarszczyłam brwi. Czy on jest jakimś prześladowcą? Oh chwila, to takie oczywiste Jenny, TAK, ON JEST PRZEŚLADOWCĄ.

-Mam swoje źródła.- Chwycił puszkę i otworzył ją jednym ruchem, spijając z niej kilka łyków.

-Hey! To MOJA cola!- Krzyczałam.

-Co za pech kochanie.- Zachichotał, na co wybuchnęłam śmiechem.

O mój Boże, czemu ja się z nim tak bawiłam? Do do cholery ze mną było nie tak? Jak ja w ogóle mogę się śmiać, kiedy on jest obok mnie!?

Wyrwałam mu puszkę z ręki i napiłam się z niej. To byłoby nieporozumienie, gdybym powiedziała, że byłam spragniona. Uwierzcie mi, przeszłabym mile, by napić się teraz kropli wody.

-Komuś tu chce się bardzo pić.- Zaśmiał się, kiedy w końcu oderwałam się od puszki.

-No i co!?- Spojrzałam na niego.

-Wyluzuj kochanie.- Uniósł dłonie w geście obrony, zaskoczony moją reakcją.

-Wyluzuj!? Serio!? Jak mogę się 'wyluzować' kiedy jestem zamknięta w jakiejś pierdolonej piwnicy, a przez ból na całym moim ciele chyba zaraz umrę, huh!?- Zrobiłam cudzysłów palcami i patrzyłam się na niego, dość groźnie jak na mnie.

Cóż, jestem bipolarna? Wiem, że przekroczyłam limit i że co drugi porywacz teraz by mnie zapierdolił na śmierć, ale Justin tylko zacisnął usta w cienką linię i spojrzał w dól, na swe palce.

Po kilku sekundach kompletnej ciszy wstał i podszedł do drzwi. Zatrzymał się i spojrzał na mnie.

-Idź spać.- Rozkazał mi i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz.


***


Następnego ranka obudziły mnie głośne krzyki z góry. Podniosłam me ciężkie powieki, by zobaczyć, że nadal byłam w tym pokoju co wczoraj. Usiadłam i nasłuchiwałam, ale nie mogłam nic zrozumieć, więc podeszłam do drzwi i przyłożyłam do nich ucho.

- --NIE! To ty posłuchaj! WIEM co robię!

-Co jeśli nie!? Co jeśli oszukujesz samego siebie!

-Zamknij mordę Chris! Poza tym, już jest za późno na jakiekolwiek błędy!

-Co!? Czy tu już ją tu przyprowadziłeś?

-A nawet jeśli--

-ODEJDŹ!!

-Nie--

- --złaź mi kurwa z drogi!

Usłyszałam, że krzyki stają się coraz głośniejsze, więc szybko podbiegłam do miejsca, gdzie siedziałam wcześniej.

-Nie próbuj mnie zatrzymywać!- Słyszałam głosy jeszcze wyraźniej.

-Czekaj, na dole nic nie ma--

-Więc dlaczego mnie chcesz zatrzymać, bro!?

-Bo---

-Odsuń się kurwa!

-NIE!

-Otwórz te pierdolone drzwi!- Ktoś krzyczał, kiedy drzwi zaczęły się trząść.

_________________________________________

JE-ZU-CHRYS-TE!

KOCHANI, DZISIAJ MAM DO WAS OGROMNĄ PROŚBĘ! 

Cały czas utrzymuję kontakt z Xheni (autorką opowiadania) i to jest naprawdę cudowna dziewczyna, a WETO po angielsku nie otrzymuje zbyt wielu komentarzy, więc jej praca nie jest zbytnio doceniana...

Chciałabym, żeby poczuła od Was to wsparcie.

Więc... Napiszcie w komentarzu po angielsku lub po polsku (wtedy to przetłumaczę) za co jej dziękujecie, co sądzicie o WETO, ogólnie jakieś miłe słowa, ja później zrobię screena i jej to wyślę.

Mogę na Was liczyć?

kocham Was, jesteście cudowni!

P.S. Wejdźcie tutaj, polecam te opowiadana :)
1. http://tlumaczenie-the-end-of-innocence.blogspot.com/
2. http://possession-tlumaczenie.blogspot.com/